ऊनिलाइ

सोचेथे यही होला जिन्दगी तिमी सँग बिताउने पलहरू अनी त्यो सुखै सुखको सागरमा पोउडीएर यो दुई दिने यात्रा पार गर्नु पर्ने ति रमाइला क्षणहरू । अनि फुलै फुलको डालिसरी लर्केको उमङ बोकेर जिन्दगीको आभास् लाई परिभासीत गर्ने सोचहरु ।पक्कै पनि सोचे जस्तो जीवन देखे जस्तो जीवन पुरा हुन्छन होला यो सपनाको संसारमा ।
लाग्छ कहिले काही त यो बेकार्को जिन्दगी केही नगरि बसोउ जस्तो तर पनि यो पापी मन सम्हालदै अरुलाई देखेर भए पनि मनहरु सम्हाल्नु परेको छ । हिजै जस्तो लाग्थ्यो त्यो रमाइला पलहरु उनि सगै बिताएको । तर त्यो दिन पनि १ साल भएछ मेरी सानु अनि म , त्यो क्षीतिजको लाली सँगै मिठा मिठा भाबनाका पलहरु साटासाट गरेको । लाग्छ अब त सबै हाम्रा ति साथीहरु पनि प्रतिक्षामा बसेकी होलीन ।ति हाम्रा मिठा मिठा मीलनका गफ अनि हामीभित्रको साचो माया अनि सम्हालेर राखेको चिनो रुपी सपनाहरको सफलता हेर्न को लागि । पक्कै मेरा भनाहरुले भन्दा पनि उन्को यक्लो आभास्ले कुनै साथी पाउनेछ अनि त्यो अतितका पलहरु झै सपनाको घरलाई यथार्तमा सकार पार्ने छ ।
पक्कै पनि त्यो मेरी सानुको आँखाले सोचेको क्षण भन्दा पनि बढी दिन सकु । यही सोच, हरेक मान्छेको जीवनमा सुख मात्र हुँदैनन दु:ख पनि हुनुपर्दछ । तेसैले दुःख पछिको सुख नै सुखान्तको सुरूवात हो । प्रतिक्षा गर अबस्य त्यो तिम्रो आँखाले, त्यो यक्लो घायल मुटुले साथ पाउने छ । अनि रमाइलो संसारमा एउटा रथको दुई पाङ्रा झै एक आपसमा सुख दु:खका साथ्,रमाइलोका साथ जीवन गुजारा गरुला । बस् यही हो तिम्रो यादमा लेखेको दुई शब्द जहाँ हजारु गल्ती हुन सक्छ सम्हालेर कुनै मनमा रखिदिनु ता कि कुनै दिन यि मेरा शब्दहरुले ति तिम्रो मन्को भाबनालाई छुन सकोस् ।

म मान्छे

कसैको कल्पना सम्झेर कल्पेको त होइन
बेदनाको भारी बोकेर हिंडे जस्तो त लाग्दैन
तर खै किन हो किन आज आसु झरे झै भयो
यो मन यक्कासी यकान्तमा गयर रोइ दिऊ दिऊ झै लाग्यो ।


आमाको काखमा हुर्केर बदेको म मान्छे
समाजमा खेली हात्तेमालो गरिरहेको म मान्छे
दु;ख र बेदनामा हास्न जानेको म मान्छे
तर खै किन हो किन आज बेदना नै भारी भारी भयो
त्यही साथ पायको समाज वीरसी दिऊ दिऊ झै लाग्यो ।।


सबैलाई आश्व्सन अनी भरोसा प्रदान गर्ने म मान्छे
अरुको दु:ख सुखमा साथ दिइ सहजता प्राप्त गर्ने म मान्छे
आसु र हसोभित्रको छाल्मा पोउदियको म मान्छे
तर खै किन हो किन आज,त्यही छाल पासो पासो झै भयो
अनि सबैलाई वीरसियर टाढा टाढा भाई जाऊ झै लाग्यो ।।।


संसारलाई हात्तेमालो गरी अगाडि वडाउने म मान्छे
जीबनको गोरेटोमा सबैलाई योगदान गर्ने म मान्छे
आज जीबन देखि नै हार खायको देख्दा
मेरो हावा रुपी प्राणा नै त्यगी दिऊ दिऊ झै लाग्यो
खै किन हो किन आज
मलाई पनि सबै आसु सुकाइ दिऊ दिऊ झै लाग्यो ।।।।


राई

पहिलो यात्रा

जिन्दगीमा भन्नु पर्ला म यो गोरेटोमा हिंड्न चाहने मान्छे अनि यही समाजमा खेल्न र रमाउन चाहने तपाईंहरुको मित्र म किरणको तर्फबाट यो पहिलो भेटको सुइकारी दिनुहोला नमस्कार आज खै कसरी यहाँहरु समक्छ मेरा यि दाँयारिहरु कथित पानाहरुमा प्रस्तुत गरु म त्यस्तो साहित्य स्रस्ता त होइन तर पनि साहित्य प्रेमिको नाताले यहाँहरुमा उपस्थित हुने जमर्को गरेको छु । लाग्छ मैले यो मेरो पहिलो यात्रामा अबस्य नै मेर आफ्यानत मित्रहरुबाट सर सल्लाह पाउन सक्नेछु भन्ने पूर्ण आसा अनि भरोसा लियको छु ।

दुई शब्द बाबाको सम्झनामा

खै आज नै परेछ पुष २१ गत्ते पनि, लाग्छ मलाई मेरो बाबाको काखमा लदिबुढी गरी खेलेको तर किन आज म यस्तो कुराहरुबाट टाढा धेरै टाढा हुँदैछु । अफसोच भन्नु पर्ला म अनि हाम्रो परिवारलाई छोडेर उहाको संसारमा रमाउनु भयको पनि ५ बर्ष भयछ । जिन्दगीको उकाली ओरलिहरुमा यो आसुसारी जीवन बाहेक मसँग कुनै उपहार त छोइन तर पनि यि मेरा भाबनाका उकुस् मुकुस् भयका ब्यक्त गर्न नसक्ने माया अनि सम्झनाको कोसेली मेरो बाबा प्रती समर्पन गर्न चाहन्छु ।
सुनेथे हासै हासोको फुलबारीमा रमाउने जीवन भन्दा दुख्मा रमाउने जीवन नै परिपक्क को जीवन हो रे । शायद तेसैले पनि हुन सक्छ सुखमा भन्दा बदी दुःèम नै रमाउने बानी परे जस्तो लाग्छ । यो आजको (पुष २१) ले मेरो यो आँखाको परेलिमा आसुका थोपहरु थपे पनि मेरो बाबाको मनले शान्ति मिलोस् भनि प्रथाना गर्न चाहन्छु ।

अन्तमा, सुनेको थिय मैले त बिछोड पछीको मिलन राम्रो अनि सान्दर्भिक हुन्छ रे तर त्यो पनि होइन रहेछ जीवन त मिलन पछिको बिछोड अजम्ब्री अनि सधैंको लागि यि हाम्रा धद्कन बनी छुदा रहेछन यि घायल मुटुमा अनि अजम्बृको नाता बन्दा रहेछन यो दुईदिने यात्रामा ।